Kendimi düşünüyorum. Kendimden başka düşünecek çok şeyim var. Ama önceliğim yine içsel hüzünlerim.. Bu sefer çok uzak yere doğru süzülmeye başlıyorum. Anka kuşu kostümünü giymişim de dokunulmazlığımı ilan ederek gidiyorum üstelik. Eleanor gibi korkuyorum ben de. Mucize beklemeyi de severim. Gözlerim, ellerim, bazen kaygısız gibi duran şiirlerim, çantama koyup...
Yaşamın tüm kaynağı ve mücadelesini düşündüğünde içinde beliren kaçış hissi kime aittir? Hangi toprağın, suyun ve ağacın sesidir? Dokunursan, ağlayacaksın. Kabuk bağlayacaksın. Büyüyeceksin, köklerinle geçmişe, dallarınla göğe yayılacaksın. Hadi gel hep birlikte bir resim çizelim. Arkanda kocaman meşe ağaçları ve Druid'lerin asaları elma ağacında asılı, porsuk ağacı sana selam...
Yeni yılın ilk Spotify çalma listesinin adı "Hope" oldu. Yani Umut. Umuda dair attığım ilk adımların, bu zamana kadar umut etmekten bıktığım ver her seferinde hüsrana dönen hayallerim için yazıyorum. Belki gelecekten sık sık gelirim buralara. Bir zaman sonra yetişkin işi bir şey yap raporlarım, defter...
Uzun zamandır mutluluğu anlatan kitapları okumaya başladım. Böyle bir cümle kurduğumuzda nasıl? nerede o kitaplar?
